Contact met de parochie :

Pastoor-Moderator Tony Hayen, : Henisstraat 203, 3700 Tongeren
GSM: 0475/62 61 34  E-mail: tony.hayen.pastoor@telenet.be

Parochie-assistente : Driessen Marleen,  Molenstraat 17, 3700 Tongeren

GSM : 0474/ 81.18.43  E-mail: driessenmarleen@hotmail.com

 

 

Voor alle informatie klik hier : Dekenaat Tongeren

VORMSEL P.E. ST.-BENEDICTUS 2021

----------------------------------------------------

Normaal vieren we Pinksteren in het voorjaar.

Maar dit jaar mochten we dit feest even verschuiven naar september en oktober. De voorbije weken hebben de 18 vormelingen van onze pastorale eenheid St Benedictus hun Pinksterfeest mogen vieren. Na lang wachten mochten ze eindelijk het sacrament van het Vormsel ontvangen. Het waren één voor één intense vieringen waarin onze jongens en meisjes, door de zalving met het H. Chrisma, de Heilige Geest mochten ontvangen en waarbij ze hun engagement uitspraken om verder te blijven groeien in het geloof. Als bekroning op een jaar samen “denken” en “zoeken” in het geloof is de vormselviering als het ware de kers op de taart waarin een heerlijke vulling zit. Een vulling van vrede, liefde, verdraagzaamheid en hoop waardoor er een mooiere wereld kan ontstaan. Een wereld waar iedereen gelijk is en waar iedereen zich thuis mag voelen. We wensen al onze pas gevormden een dikke proficiat en we hopen dat ze allen mogen groeien tot jonge enthousiaste christenen en dat ze met hun eigen talenten proberen het geloof tastbaar te maken in deze wereld.

CONCREET KERK MEE OPBOUWEN (II)

De toekomst in onze Pastorale Eenheden.

 

Enige tijd geleden kozen we met ons bisdom resoluut voor de Pastorale Eenheden als “parochies van de toekomst”.

Als minderheidskerk met steeds minder priester en medewerkers én kerkgangers kunnen we immers in alle kleine “parochies van weleer” - nu “geloofskernen” al geruime tijd niet meer alles organiseren.

 

Een mooie liturgie, uitstekend verzorgd is essentieel om GEMEENSCHAP te kunnen vormen.

Met zangkoor, lectoren, aandacht voor jong en oud, aansluitende ontmoetingsmomenten…..

De centrale zondagsvieringen in de “zondagskerk” hebben we nodig om samen te werken aan ons “Kerk-zijn”.

Daarbij is het heel belangrijk dat gelovigen uit alle geloofskernen zich betrokken en welkom weten in deze zondagsvieringen. Als men er zich thuis voelt, wil men ook wel anderen die zich minder gemakkelijk verplaatsen, mee brengen. ’t Is dan immers de moeite waard!

 

Daarom ook willen we koorleden en lectoren van alle geloofskernen betrekken bij de verzorging van de zondagsliturgie. Versterking van de koren, meerdere lectoren in de viering, onthaalmensen……

En uiteraard misdienaars…..!

Zoals we het nu al doen in de Goede Week en Paaswake….

Natuurlijk wil dan ook de plaatselijke gemeenschap van de zondagskerk alle anderen verwelkomen en de taken delen… Het is geen verlies….maar echte winst !

 

Vanuit een mooie sfeervolle liturgie kan men zich gezonden weten om in de eigen geloofskern dienstbaar te zijn of te blijven.

Zolang het mogelijk is zullen er vieringen blijven in een aantal kerken op zaterdag, eventueel in de week.

Maar ooit komt het moment dat enkel de zondagsviering zal blijven.

We willen ook inspireren om mee te werken aan diverse gebedsmomenten, avondwaken, uitvaarten enz op regelmatige of sporadische basis.

Ons gelovig liturgisch leven dient niet beperkt te blijven tot het vieren van de eucharistie.

Ook al blijft dat centraal het hoogtepunt van waaruit we door Christus zelf gezonden worden!

 

Ja, de situatie is ernstig!

 

Wellicht – heel zeker – zal in een aantal van onze mooie kerken geen regelmatige eucharistie meer mogelijk zijn. (3 pastoors voor 24 geloofskernen – die ieder ook nog verantwoordelijkheden hebben op andere niveau’s).

We willen daarom nu samen de handen aan de ploeg slaan en onze wekelijkse zondagsvieringen veilig stellen en uitstekend verzorgen door zoveel mensen erbij te betrekken. Er zijn immers heel veel taken mogelijk.

Alles tegelijk gaat ons niet lukken maar we willen alvast een begin maken om een toenemende samenwerking mogelijk te maken. In de komende weken zullen we dit ook in de homilie verduidelijken.

Samen met het team willen we ook nagaan welke gebedsmomenten kunnen georganiseerd worden en in welke kerken en waarbij geen priester nodig is. (Aanbidding, Rozenkrans, Taizé-gebed, Verspers….)

Ons gebrek aan priesters kan ook kansen betekenen voor gelovige leken in de ontdekking van hun eigen charisma als voorganger en mede organisator van allerlei gebedsmomenten.

We staan open voor vele suggesties!

 

Ons bisdom denkt ook reeds na om in de toekomst “alternatieven” te voorzien voor als de tijd komt dat we ook in de zondagskerken per Pastorale Eenheid niet langer iedere zondag een volwaardige eucharistie meer kunnen garanderen.

We hopen uiteraard dat dit nog even zal duren maar we gaan er sneller mee geconfronteerd worden dan we thans denken. (Een priester ziek, een andere toevallig afwezig om welke reden ook…)

 

De cultuur waarin wij leven is niet alleen vervreemd geraakt van het religieuze erfgoed en zeker van de inhoud van ons geloof maar ook van de waarde en het belang dat iemand er kan aan hechten als persoon en als groep. Zoals bijvoorbeeld de eucharistie en het persoonlijk gebed en in groep.

Dat treft Christenen maar in toenemende mate ook Joden en Moslims, eigen aan de eigen religie.

Geloof en zingeving zijn immers vaak taboe geworden.

En toch ligt de totale zelfontplooiing – waar de mens van droomt – niet in het verlost zijn van alle religie!

Voor velen onder ons is en blijft het geloof een rijkdom en een bron van zingeving en engagement.

De moeite waard om er soms de handen voor aan de ploeg te slaan.

Nieuwe wegen te durven gaan!

Zeker als we vaststellen dat de oude vertrouwde wegen vandaag niet langer aanslaan en eerder ontgoochelend werken.

 

Synodaal een oplossing?

Parallel met het driejarig synodaalproces dat wereldwijd thans wordt opgestart, willen we werk maken van een vergelijkbaar proces binnen onze eigen Pastorale Eenheid. (Zie mijn tekst in nr 40).

“Synodus” betekent “Samen op weg gaan” !

Laten we samen tonen dat deze processen ons de gelegenheid geven om echt naar elkaar te luisteren en met elkaar in gesprek te gaan.

Deze dialoogcultuur moet in alle geledingen van de Kerk doordringen.

Niet polarisatie (verdeeldheid) maar communio (gemeenschap) is ons perspectief als Kerkgemeenschap.

Allen samen en niet de ene tegen de ander!

Leren omgaan met diversiteit en gezamenlijk zoeken naar perspectieven…..

 

Oh ja…dat vraagt een luisterende en niet een belerende Kerk.

Om terug te keren tot de essentie van de liturgie van de Eucharistie.

Zoals Vaticanum II ons reeds leerde moet de liturgie opnieuw een act van het hele Volk van God zijn en niet het bijwonen – consumeren- zoals je naar een toneelstuk of film kijkt, van een ritueel dat de priester op zijn eentje voltrekt.

Het is opvallend dat weinigen zich de moeite doen om luidop te antwoorden aan de priester op de vele momenten waar dat voorzien is maar wel wakker schieten op het moment van de enige tekst die de celebranten toekomt (doxologie) luidop te zeggen terwijl er daar alleen “Amen” wordt verwacht.

 

Achter de liturgie zoals het zou wenselijk zijn zit meteen een hele kerkopvatting.

Waardige liturgie, trouw aan de eigen identiteit en de voorgeschreven liturgie zijn belangrijk al we de eenheid willen bewaren en…overleven.

Doe je mee aan een levende liturgie met velen…? Werken aan de toekomst?

 

Pastoor Tony.